دوستم:)

شاید هر روز در ذهنم یک مساله ای پیش می آید که دلم میخواهد اینجا بنویسم اما نمیتوانم! نتوانستنم را دقیقا نمیدانم از چه منشا میگیرد؟! شاید فکر کنید در جاهایی دیگر از این فضای مجازی مشغول شده ام! اما نه! من به جز تلگرام هیچ جا نیستم. تازه توی تلگرام هم یک اخلاق گروه گریزی و کانال گریزی شدیدی دارم:))) من در همه نوع شبکه های اجتماعی اولش عضو میشوم ببینم که چه هست اما به یکی دو روز نرسیده از آن بیرون می آیم. تنها شبکه یا فضای مجازی که من را پاگیر خودش کرده است، وبلاگ است:)  

شایداین نتوانستنم از نوشتن برمیگردد به اینکه حس میکنم حرفهایم مفید نیستند برای کسی و باید مسئولیت این حرفها را روز قیامت برعهده داشته باشم! نمیدانم شاید هم نه!

خلاصه اینکه نیرومحرکه ای که باعث شد من دوباره بنویسم اینجا، یک انسان بسیار بسیار مهربانی بود به نام "فا.." دوستم را میگویم. دوست مهربانم که واقعا از آنهاییست که آدم حس میکند خدا آنها را مامور کرده است که حال آدم را خوب کنند. انگار حس میکنی خدا از طریق آنها میخواهد نازت را بکشد و بگوید بنده ام حواسم بهت هست.

خوش به حالشان، فا... و تمام فا... مانندها را میگویم، خوش به حالشان که بنده های خدا را خوشحال میکنند و لبخند بر لبانشان جاری میکنند و پیش خدا عزیز هستند که توسط خدا انتخاب شده اند برای این کار:)

پ.ن:

* اللهم عجل لولیک الفرج

* دوست مهربانم از خدا میخواهم خودت و خانوادت عاقبت بخیر باشید و همیشه در زندگی دنیوی و اخروی خدا دستتان را رها نکند و خودش حواست بهتان باشد:)